მე მტკივა აფხაზეთი
JANUARY 12, 2012
შესავალი: არ ვიცი ეს მოთხრობა როგორ დავიწყო. იმის გამო, რომ მე არასოდეს ვყოფილვარ აფხაზეთში მიუხედავად ჩემი დიდი სურვილისა იქ ჩასვლის. მხოლოდ ყურმოკრული მაქ ჩემებისგან. თავს უფლებას ვაძლევ დავწერო მოთხრობა აფხაზეთზე.
______________________________________________________________
გათენდა მორიგი დილა გულჩათხრობილი გოგონასთვის. თითქოს ბზიკმა უკბინა ისე ჩქარა წამოხტა, ჩაიცვა და გავარდა მეგობრებთან. არასოდეს არ უმხელდა მეგობრებს გულისტკივილს. ასე ამბობდა: ”რატო უნდა მოახვიო ყელზე მახრჩობელა გველივით სხვას შენი გულისტკივილი”.
მაგრამ დღეს გაიხსნა და დაიწყო ზურგიდან ლოდის მოხსნა: ”იცით არასდროს არ მითქვამს თქვენთვის ჩემი გულისტკივილი, ჩემი მტკივნეული ნაწილი, ჩემი აფხაზეთი. იცით როგორ მენატრება ის სურნელი. რას არ მივცემდი იქ ჩასასვლელად კიდევ ერთხელ მენახა ჩემი სიყვარული იცით, იცით პირველად რას ვიზამდი? მუხლებზე დავდგებოდი და დავკოცნიდი იმ ჩემი ცოდვით სავსე მიწას. მართალია მომიკლეს დედა ჩემი სიხარული დედიკო და დაიკო ჩემი ცხოვრება 14 წლის და, როგორ მახსოვს ის დღე ახალი გათენებული იყო როცა სახლში შმომივარდნენ, დედამ უცებ დაგვმალა. დედას კივილი რო გავიგე ცრემლები ჩანჩქერივით მომდიოდა, ძლივს ვჩერდებოდი დამალული. მერე ჩემი და სამალავიდან ამოხტა, ვერ დავიჭირე. ხელი გამაშვებინა, თავს ვიდანაშაულებ, ვერ გავბედე, ვერ წავედი, მხდალი აღმოვჩნდი, მშიშარა. ვნანობ, ძალიან ვნანობ მაგრამ გვიანია. მამა იქ რომ ყოფილიყო ეს არ მოხდებოდა. მერე ჩემი დის სიტყვები ”მიყვარხარ არ დამივიწყო”, მერე ისევ ცრემლები, ფიქრი, ტკივილი, შიში, სროლის გაბმული ხმა და გზა აქეთ, თბილისისკენ.
მაგრამ დღეს გაიხსნა და დაიწყო ზურგიდან ლოდის მოხსნა: ”იცით არასდროს არ მითქვამს თქვენთვის ჩემი გულისტკივილი, ჩემი მტკივნეული ნაწილი, ჩემი აფხაზეთი. იცით როგორ მენატრება ის სურნელი. რას არ მივცემდი იქ ჩასასვლელად კიდევ ერთხელ მენახა ჩემი სიყვარული იცით, იცით პირველად რას ვიზამდი? მუხლებზე დავდგებოდი და დავკოცნიდი იმ ჩემი ცოდვით სავსე მიწას. მართალია მომიკლეს დედა ჩემი სიხარული დედიკო და დაიკო ჩემი ცხოვრება 14 წლის და, როგორ მახსოვს ის დღე ახალი გათენებული იყო როცა სახლში შმომივარდნენ, დედამ უცებ დაგვმალა. დედას კივილი რო გავიგე ცრემლები ჩანჩქერივით მომდიოდა, ძლივს ვჩერდებოდი დამალული. მერე ჩემი და სამალავიდან ამოხტა, ვერ დავიჭირე. ხელი გამაშვებინა, თავს ვიდანაშაულებ, ვერ გავბედე, ვერ წავედი, მხდალი აღმოვჩნდი, მშიშარა. ვნანობ, ძალიან ვნანობ მაგრამ გვიანია. მამა იქ რომ ყოფილიყო ეს არ მოხდებოდა. მერე ჩემი დის სიტყვები ”მიყვარხარ არ დამივიწყო”, მერე ისევ ცრემლები, ფიქრი, ტკივილი, შიში, სროლის გაბმული ხმა და გზა აქეთ, თბილისისკენ.
ეს ტკივილი არავისთვის არ მითქვამს. 11 წელი გავიდა და მათ საფლავზე არ ვარ ნამყოფი, მაგრამ ვიცი მამას გვერდზე დაასაფლავეს!
მე აქეთ დეიდასთან და ბიძასთან ჩამოვედი, რომელთაც დედ-მამას ვეძახი. გოგოს ნელ-ნელა უმსუბუქებდნენ ტკივილს. ბოლოს მეგობრებმა იმდენი გააკეთეს აფხაზეთში ჩავიდნე. გოგონა მუხლებზე დაემხო და კოცნა დაუწყო მიწას. გოგოებმა ძლივს ააყენეს ცრემლებ მომდგარი გოგონა. მერე წავიდნენ სასაფლაოზე.. გოგო საფლავზე დაემხო და ხმამაღლა ქვითინი ატეხა. არადა არ უნდოდა წამოსვლ, არადა ცხადი ეგონა, თურმე ელანდებოდა და ეს ყველაფერი ესიზმრებოდა.. იღვიძებდა და უნდოდა მართლა ეთქვა ეს ამბავი გოგოებისათვის, მაგრამ ისევ იმეორებდა: ”რატომ უნდა მოახვიო მახრჩობელა გველივით სხვას შენი გულისტკივილი!”
ეჰ, რა უზომოდ მომენატრე ჩემო პატარა აფხაზეთო, არ გეგონოს, რომ დამავიწყდი ან მიგატოვე.როგორ მინდა სულ შენთან ვიყო, შენს მიწაზე მედგას ფეხი და შენი ჰაერით ვსუნთქავდე.იქ ხომ სულ სხვა ჰაერია“სულ სხვა მზე და სულ სხვა ზღვა", შენზე ფიქრები არ მასვენებს, იმედს კი მაინც არ ვკარგავ.მჯერა ოდესმე ისევ ერთად ვიქნებით.არ იქნება საზღვრები და ზღუდეები.ჩვენი იყავი, ხარ და იქნები!
მე აქეთ დეიდასთან და ბიძასთან ჩამოვედი, რომელთაც დედ-მამას ვეძახი. გოგოს ნელ-ნელა უმსუბუქებდნენ ტკივილს. ბოლოს მეგობრებმა იმდენი გააკეთეს აფხაზეთში ჩავიდნე. გოგონა მუხლებზე დაემხო და კოცნა დაუწყო მიწას. გოგოებმა ძლივს ააყენეს ცრემლებ მომდგარი გოგონა. მერე წავიდნენ სასაფლაოზე.. გოგო საფლავზე დაემხო და ხმამაღლა ქვითინი ატეხა. არადა არ უნდოდა წამოსვლ, არადა ცხადი ეგონა, თურმე ელანდებოდა და ეს ყველაფერი ესიზმრებოდა.. იღვიძებდა და უნდოდა მართლა ეთქვა ეს ამბავი გოგოებისათვის, მაგრამ ისევ იმეორებდა: ”რატომ უნდა მოახვიო მახრჩობელა გველივით სხვას შენი გულისტკივილი!”
ეჰ, რა უზომოდ მომენატრე ჩემო პატარა აფხაზეთო, არ გეგონოს, რომ დამავიწყდი ან მიგატოვე.როგორ მინდა სულ შენთან ვიყო, შენს მიწაზე მედგას ფეხი და შენი ჰაერით ვსუნთქავდე.იქ ხომ სულ სხვა ჰაერია“სულ სხვა მზე და სულ სხვა ზღვა", შენზე ფიქრები არ მასვენებს, იმედს კი მაინც არ ვკარგავ.მჯერა ოდესმე ისევ ერთად ვიქნებით.არ იქნება საზღვრები და ზღუდეები.ჩვენი იყავი, ხარ და იქნები!
Комментариев нет:
Отправить комментарий